بی نهایت (ادبیات)
بی‌نهایت (ادبیات)(L\'infinito)
مشهورترین ترانه از ترانه‌های جاکومو لئوپاردی، به زبان ایتالیایی، سروده در ۱۸۱۹، منتشرشده در ۱۸۳۱. لئوپاردی در منظومۀ بی‌نهایت، بی‌آن‌که به اندیشه یا اسطوره‌ای ارجاع دهد، در میان دو قطبِ زندگی و مرگ پیش می‌رود و بی‌کرانگی هستی را نمایان می‌کند. شاعر درپی توصیف این عظمت و بی‌همتایی، خود در هراس می‌شود. تلقی بکر شاعر از مفهوم «مکان» که چونان استمرار زمان به تصویر کشیده شده، از بخش‌های ستوده‌شدۀ بی‌نهایت است که از کامل‌ترین و در عین حال موجزترین آثار لئوپاردی به‌شمار می‌رود.