نمایش مبدأ برای تبریزی، محمدحسین ( ـ قزوین ۹۸۵ق)


تبریزی، محمّدحسین (  ـ قزوین ۹۸۵ق)<br>
<p>شاعر و کتیبه‌نویس ایرانی. فرزند مولانا عنایت‌الله شیخ‌الاسلام آذربایجان بود که او نیز شعر می‌گفت و «محزون» تخلص می‌کرد. ابتدا در مشهد نزد [[مشهدی، احمد (بغداد ـ مازندران ۹۸۶ق)|سید احمد مشهدی]] و میر حیدر تعلیم خط گرفت و بعد نزد مالک دیلمی آموخته‌های خود را تکمیل کرد. در زمان شاه‌اسماعیل ثانی (حک: ۹۴۲ـ۹۸۵ق) می‌زیست و چون در کتیبه‌نویسی مهارت داشت، کتیبه‌نویسی عمارات دولتی بر‌عهدۀ او بود. محمدحسین تبریزی در نستعلیق‌نویسی نیز تبحر داشت. تذکره‌نویسان متأخر به او لقب «مهین استاد» داده‌اند. از تاریخ ذکر‌شده در پای آثارش به‌نظر می‌رسد در جوانی فوت شده است. برخی از آثار او عبارت‌اند از نسخه‌ای از'' مناجات‌نامۀ'' خواجه عبدالله انصاری به قلم دودانگ محفوظ در موزۀ لنینگراد، یک نسخۀ منتخب ''حدیقه‌الحقیقه'' سنایی؛ محفوظ در کتابخانۀ استانبول، و قطعات و مرقعاتی نیز در کتابخانۀ موزۀ گلستان، موزۀ باستان‌شناسی دهلی، کتابخانۀ ملی پاریس، کتابخانۀ روان کوشکو، و کتابخانۀ خزینۀ اوقاف استانبول نگهداری می‌شود.</p>
<br><!--14067400-->
[[رده:خوشنویسی]]
[[رده:اشخاص و آثار]]