تصویرگرایی (ادبیات)
تصویرگرایی (ادبیات)(Imagism)
(یا: ایماژیسم) نهضتی در شعر شاعران امریکایی و انگلیسی، که از ویژگیهای اشعارشان زبان عینی و صنایع ادبی، موضوعهای جدید، آزادی از قید وزن، و خودداری از بهکارگیری مضامین رمانتیک یا رمزی است. تصویرگرایی جانشین مکتب نمادگرایی[۱] فرانسه شد. اصول اعتقادی آن را ازرا پاوند[۲] با توجه به آرای شاعرانی نظیر هیلدا دولیتِل (اچ. دی)[۳]، ریچارد آلدینْگتون[۴]، اف اس فلینْت[۵]، و دیدگاههای انتقادی تی ای هیوم[۶]، در ۱۹۱۳ عرضه داشت. تصویرگرایان اشعاری موجز، با صراحتی آشکار میسرودند که در آنها یک تصویر بصری دقیق کلیت بیان شاعرانه را تشکیل میداد. پاوند در ۱۹۱۴ به ورتیسیسم[۷] گرایید و اِیمی لوئِل[۸] رهبری معنوی جنبش را عهدهدار شد. از دیگر شاعران تصویرگرا جان گولد فلِچِر[۹] و هَریِت مونرو[۱۰] بودند. این جنبش بر اشعار کنراد اِیکن[۱۱]، ماریان مور[۱۲]، وَلِس استیوِنز[۱۳]، دی اچ لارِنس[۱۴] و تی اس الیوت[۱۵] تأثیر بخشید. چهار گلچین (تصویرگرایان[۱۶]، ۱۹۱۴، شاعران تصویرگرا[۱۷]، ۱۹۱۷، ۱۹۱۶، ۱۹۱۷)، و مجلات شعر[۱۸] (از ۱۹۱۲) و خودبین[۱۹] (از ۱۹۱۴)، بهترتیب در امریکا و انگلستان به نشر شعر تصویرگرایان پرداختند. اصول مکتب تصویرگرایی را که در مجلۀ شعر بیان شده، میتوان به اختصار چنین برشمرد: استفاده از زبان گفتار و زبان تصویر، آزادی بهکارگیری وزنهای نو و گزینش مضامین گوناگون، آفرینش اشعار محکم، جدی و روشن، تمرکز بهمنزلۀ جوهر اصلی شعر، و برخورد مستقیم با اشیای عینی و ذهنی.