نمایش مبدأ برای تقی الدین کاشی، محمد (ح ۹۴۶ـ۱۰۱۶ق)


تقی‌الدّین کاشی، محمّد (ح ۹۴۶ـ۱۰۱۶ق)<br>
(یا: ذکری کاشانی) معروف به میرتذکره و متخلص به ذکری، شاعر و تذکره‌نویس ایرانی. در ۹۹۰ق با ناطقی استرآبادی به عتبات رفت. از شاگردان محتشم کاشانی بود و به خواهش او دیوانش را گرد آورد و تدوین کرد. از شاعران میان‌مایۀ دورۀ صفوی و معاصر شاه‌عباس اول بود. مهم‌ترین کار او تذکرۀ ''خلاصة‌الاشعار و زبدة‌الافکار'' است که بزرگ‌ترین تذکره به‌زبان فارسی و در شرح احوال و نمونۀ اشعار ۶۵۱ تن از شعرای فارسی‌گوست. از آثارش: ''مجمع‌القصاید''، شامل قصایدی در پنج مجلد است که برای تذکره‌اش گزیده بود.'' مآثرالخضریه'' در ذکر آثاری است که حاکم کاشان، خضرای نهاوندی، ساخته است.
<br><!--14192500-->
[[رده:ادبیات فارسی]]
[[رده:ادبیات قدیم – اشخاص]]