نمایش مبدأ برای حمزه اصفهانی، ابوعبدالله (اصفهان ۲۸۰ـ ۳۶۰/۳۵۰ق)


حَمزۀ اصفهانی، ابوعبدالله (اصفهان ۲۸۰ـ ۳۶۰/۳۵۰ق)<br>
ادیب لغوی و مورخ عربی‌نویس ایرانی. مؤلفی پرکار بود که در آغاز دورۀ بوئیان در اصفهان شکوفا شد. به عراق رفت و از محضر عالمانی چون محمد بن جریر طبری و جَوالیقی بهره گرفت. اغلب تصنیفات او در ''فقه‌اللغه'' است، ازجمله کتبی در ضرب‌المثل‌های عربی، تشبیهات، رقعات، ادعیه، و برخی کلمات قرآنی. مشهورترین آثار تاریخی او، ''تاریخ اصفهان'' و تاریخ سنی ''ملوک‌الارض و الانبیاء'' است. مهم‌ترین کتاب او ''تاریخ اصفهان'' بوده است، که دانشورانی چون سمعانی، یاقوت حموی و حاجی خلیفه آن‌ را ستوده و از آن نقل کرده‌اند؛ اما نسخۀ کاملی تاکنون از این اثر به‌دست نیامده است. از دیگر آثارش: گردآوری و تألیفِ ''‌دیوان'' ابونواس؛'' کتاب‌الامثال''؛ ''کتاب‌التنبیه''.
<br><!--18100400-->
[[رده:ادبیات عرب]]
[[رده:(ادبیات عرب)آثار و اشخاص]]
[[رده:تاریخ ایران]]
[[رده:مورخان و کتابهای تاریخ]]