زابلی

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی

زابلی

 (نیز: سیستانی) زبان مردم زابل، زاهدان، نیمروز و فراه افغانستان، سرخس، بایْرامالی ترکمنستان و دشت گرکان، ظاهراً بازمانده از زبان سگزی کهن. زابلی بیشترین خویشاوندی واژگانی و دستوری را با گویش‌های خراسانی و به‌ویژه زبان‌های ماوراء‌النهری و تاجیکی، بلوچی و براهویی دارد. پسوند نکره‌ساز آن e (کسره) است، مانند zane «زنی». علامت تصغیر ak است مگر در مورد واژه‌های مختوم به مصوت که در آن صورت ka است، مانند psarak «پسرک»، gad?ka «گداهه». ضمیرهای متصل که در آخر صیغه‌های فعل می‌آید عبارت‌اند از: o، i، ak، e، e، e، که در مورد ماضی نقلی و نقلی استمراری فرق می‌کند. در زابلی، b به g و h به x تبدیل می‌شود.