نمایش مبدأ برای زلالی خوانساری، محمدحسین ( ـ۱۰۳۱ق)


زُلالی خوانساری، محمدحسین (  ـ۱۰۳۱ق)<br>
<p>شاعر ایرانی. ملک‌الشعرا دربار شاه‌عباس اول صفوی بود و او و وزیرش، میرزا حبیب‌الله صدر، را مدح گفته است. از شاگردان میرداماد و مداحان او و شیخ بهایی بود. گرچه قصیده، غزل و مثنوی می‌گفت، اما کارش در سرودن مثنوی چنان بالا گرفت که از او تنها به شاعری مثنوی‌سرا یاد شده است. تشبیه‌ها، استعاره‌ها، کنایه‌ها و ترکیب‌های تازه در شعرهای زلالی او را در زمرۀ شاعرانِ نوآورِ دورۀ صفوی قرار داده است. هفت مثنوی که زلالی آن‌ها را به پیروی از جامی و نظامی گنجوی سروده و به نام‌های ''سبعۀ زلالی، هفت‌گنج، سبعۀ سیاره، هفت‌آشوب (آشوب‌نامه) و هفت سیاره'' خوانده شده است، عبارت‌اند از ''حُسنِ گلوسوز،‌ شعلۀ دیدار، میخانه، ذره و خورشید (بحرِ وصال)، آذر و سمندر، سلیمان‌نامه'' یا'' سلیمان و بلقیس'' و'' محمود و ایاز'' (لکهنو، ۱۲۹۰ق).</p>
<br><!--23040300-->
[[رده:ادبیات فارسی]]
[[رده:ادبیات قدیم – اشخاص]]