صهیب بن سنان
صُهَیْب بن سَنان (۳۲پ‌ق ـ ۳۸ق)
مشهور به صهیبِ رومی، صحابی پیامبر اسلام (ص) و از سابقان در اسلام. پدرش پیش از اسلام از سرشناسان منطقۀ موصل بود و پادشاه ایران او را حاکم اُبُلّه (نزدیکی بصره) کرد. در حملۀ رومیان به زادگاه صهیب اسیر شد و در میان رومیان پرورش یافت. سپس او را به‌عنوان برده در مکه به عبدالله بن جدعان فروختند و عبدالله او را آزاد کرد. صهیب مقیم مکه شد و تجارت را پیشۀ خود کرد. از نخستین کسانی بود که به پیغمبر (ص) ایمان آورد و از سوی مشرکان برای دست‌کشیدن از اسلام به‌سختی شکنجه شد. درپی هجرت پیغمبر اکرم (ص) به مدینه، وی نیز درصدد مهاجرت برآمد، اما چون مال فراوانی اندوخته بود، مشرکان مانعش شدند. صهیب ناچار همۀ اموال خود را به آن‌ها بخشید تا توانست هجرت کند. در غزوۀ بدر، احد، خندق و دیگر غزوات حضور داشت. به‌هنگام آخرین بیماری پیغمبر (ص)، صهیب پیام‌آور میان عایشه و پدرش ابوبکر بود. پس از زخم‌خوردن عمربن خطاب، صهیب از سوی وی با مردم نماز می‌خواند و چون خلیفه مُرد به وصیتش صهیب بر نعش او نماز خواند. نوشته‌اند که او در مرگ عمر بسیار ندبه و زاری می‌کرد. صهیب به پارسایی معروف است و در ادب فارسی از او یاد شده است.