طرزی افشار
طَرْزی افشار (قرن ۱۱ق)
شاعر ایرانی. با شاه‌صفی و شاه‌عباس دوم صفوی معاصر بود. با ساختن مصدرها و فعل‌های جعلی از اسامی ذات و معنی، در شعر فارسی نوآوری کرده، اما در این روش تنها فوقی یزدی از او پیروی کرده است. در اشعار طرزی، نکات فلسفی و دقایق عرفانی دیده می‌شود. در شعرهایش، کشیدن قلیان را، که در آن دوره رواج یافته بود، نکوهیده است. دیوان اشعارش به‌کوشش م. تمدن به‌چاپ رسیده است (۱۳۳۸ش).