عمادی شهریاری
عِمادی شهریاری ( ـ۵۸۳/۵۷۲ق)
(یا: امیر عمادی) شاعر ایرانی. آغاز شاعری و شهرت او، از دستگاه عمادالدوله فرامرز، از امیران دودمان باوندی مازندران، بوده است و تخلص خود را از لقب ممدوحش گرفت. پس از فوت عمادالدوله، به عراق رفت و ستایشگر طغرل بن محمد سلجوقی شد. ستایشگر اتابک جهان‌پهلوان ایلدگزی ( ـ۵۸۲ق) و طغرل بن ارسلان سلجوقی نیز بوده است. قصیده‌ای در ستایش قطب مظفر بن اردشیر عبادی، از وعاظ معروف، نیز گفته است. در پایان عمر به غزنه رفت و از سنایی تعلیم تصوف گرفت. عمادی پیرو سبک شاعران قرن ۶ق بود و افکار و مضامین باریک و دقیق را در عبارات و ترکیبات بدیع می‌پروراند. سادگی و روانی در بیشتر شعرهای او دیده می‌شود. با ادیب صابر دیدار کرده است. دیوان عمادی شهریاری به‌چاپ رسیده است (تهران، ۱۳۸۱ش).