م
م
بیست‌وهشتمین حرف از الفبای فارسی و حرف بیست‌وچهارم از الفبای عربی (ابتثی) و حرف سیزدهم از الفبای ابجدی که در حساب جمل ۴۰ به حساب می‌آید، در یونانی mu است. از نظر آوایی، نمایندۀ صامتِ دولبی و غنّه‌ای است. نام آن «مِ=me» و «میم=mim» است. در تاریخ، نشانۀ اختصاریِ «میلادی» محسوب می‌شود، در مقابل هجری. حرف «م» به‌عنوان تکواژ حرفی، پیشوند منفی‌ساز، در فارسی دری، بر سرِ فعل می‌آمده است. مثلِ مگو، مبادا؛ و به‌عنوان ضمیر متصل اوّل شخصی مفرد به اسم و فعل و حرف اضافه می‌شود، مثلِ کتابم، مرا، ازم (= از من) بردندم، و به‌عنوانِ شناسۀ اوّل شخصی مفرد به بن فعل می‌چسبد، مثل بردم، می‌خواهم بروم. گاهی به آخر صفت شمارشی و پرسشی اضافه می‌شود و صفت شمارشی ترتیبی و پرسشی ترتیبی می‌سازد، مثل صدم، چندم؛ به‌عنوان وندِ اشتقاقی، پیشوند صفت‌ساز، به بن مضارع می‌چسبد و صفت می‌سازد، مثلِ مگو در ترکیبِ اسرارِ مگو و گاهی اسم می‌سازد، مثلِ بگومگو.