مامش
مامِش
طایفۀ کُرد ایران، از طوایف بلباس، مرکب از تیره‌های احمدی، امیرعشایری، بایزیدی، پاشائی، خل‌آقایی، سلیمانی، قادری، گلابی‌آقا، از طوایف اسکان‌یافتۀ شهرستان پیرانشهر. پسوه و لاهیجان از مراکز این طایفه‌اند. سردسیر مامش‌ها در سیلوه، مرکه‌چو، گورانگه، کانی‌رش و قوری‌چای قرار داشت. جمعیت مامش‌ها در حدود یک قرن پیش بالغ بر ۱۵۰۰ خانوار بود که تعدادی از آنان چادرنشین بودند. امروزه تمام مامش‌ها یکجانشین‌اند. تیره‌ای از مامش‌ها به نام مامشه رشکه (مامش سیاه) در کردستان عراق و در کنارۀ رودخانۀ کوچک ژارآوا سکونت دارند. مامش‌های بلباس از دورۀ صفویه تا سا‌ل‌های سلطنت پهلوی دوم در بسیاری از حوادث کوچک و بزرگ ناحیۀ ساوجبلاغ مکری شرکت داشتند و از این بابت بسیار آسیب دیدند. تشکیل حکومت‌های موروثی ترکان افشار و مقدم در ارومیه و مراغه، مناسبات پرتناقضی را به وجود آورد که بیش از ۳۰۰ سال دوام داشت. آقایان مامش از بزرگان بلباس به‌شمار می‌آمدند. پیروت‌آقا مامش، در نیمۀ اول سلطنت ناصرالدین‌شاه، چند سالی حاکم لاهیجان (لایجان) بود. مامش‌ها در شورش شیخ عبیدالله شمزینی و جنگ‌های اتباع او برضد دولت عثمانی به نظامیان روسیه و تصرف موقت تبریز در آغاز جنگ جهانی اول همراه آنان بودند.