معین الدین پروانه
مُعین‌الدّین پروانه ( ـ۶۷۶ق)
(یا: پروانۀ روم) شهرت امیرسلیمان بن علی، حاجب سالار دربار سلاجقۀ روم، پسر مهذب‌الدین علی. «پروانگی» که شامل ادارۀ امور بایجو و لشکر و از مناصب معروف و مهم در دربار و مملکت سلاجقۀ روم بود مدت‌ها در خاندان مهذب‌الدین علی باقی ماند. معین‌الدین پروانه نیز که نخست در دستگاه پدرش خدمت می‌کرد، پس از مرگ وی، حاجب سالار دربار رکن‌الدین قلج ارسلان، سلطان علاءالدین کیقباد و سلطان غیاث‌الدین کیخسرو شد و منصب پروانگی را در دست داشت. او وزیری باتدبیر و فرماندهی شجاع بود و سرپرستی و ادارۀ امور برخی از جنگ‌های سلاجقۀ روم را شخصاً برعهده داشت و بسیاری از امور مهم کشوری با حسن تدبیر او حل و فصل می‌شد. فضلا و علما را حمایت و تشویق می‌کرد. در مجالس مولانا جلال‌الدین رومی حضور می‌یافت. با بیبرس علیه مغولان پیمان بست. اباقاخان، پس از شکست از مصریان، فرمان داد تا معین‌الدین را بکشند و چون از او نفرت بسیار داشت مقداری از گوشت او را خورد. پس از او، فرزندش، محمد بک پروانه، به حاجب سالاری و پروانگی رسید.