منسی
مَنَسِّی (Manasseh)
(در عبری به‌معنی «فراموش‌کار») نام دو شخصیت در عهد عتیق[۱]: ۱. پسر اول یوسف[۲] از همسر مصری‌اش اَسنات[۳] و نیای یکی از دوازده سبط بنی‌اسرائیل ساکن شمال و غرب رود اردن. ۲. شاه یهودا[۴] (ح ۶۸۷ـ۶۴۲پ‌م) و پسر و جانشین حِزقیّا[۵]. در دورۀ او یهودا به حضیض انحطاط اخلاقی و معنوی رسید. دعای منسّی، از کتاب‌های عهدین غیر قانونی، تضرعی است که به او در حال پشیمانی نسبت داده‌اند.