میرزا ابوالفضل گلپایگانی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi1 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
میرزا ابوالفضل گلپایگانی | میرزا ابوالفضل گلپایگانی | ||
از رؤسا و فضلای معروف بهائیان، پسر میرزا محمد رضا مجتهد. | از رؤسا و فضلای معروف بهائیان، پسر میرزا محمد رضا مجتهد. حدود 1267ق در گلپایگان متولد شد. در اصفهان، حكمت و كلام و فقه و اصول خواند. سپس در 1290ق به تهران رفت. در مدرسۀ حكيم هاشم كه معروف به مدرسۀ مادرشاه بود، به تحصيل پرداخت. در مدرسۀ مادرشاه در ارک حجره‌ای داشت و از طلاب سرشناس بود. در 1293ق و پس از ملاقات با فاضل قائینی و چند تن دیگر، بهایی شد. به این ترتیب، او که پیش‌تر از جمله مبلغان دین اسلام بود، مبلغ فرقۀ [[بهاییت|بهائیت]] شد و به تبلیغ آن پرداخت. او از طرف [[بهاءالله]] و پس از او، پسر ارشد و جانشین‌اش [[عباس افندی]]، مأمور نوشتن کتاب‌های استدلالی شد. کتاب‌های ''کشف‌الغطاء و دُرر بهیّه، حجج بهیّه، برهان لامع، رساله ایوبیّه و رساله اسکندریّه'' را در حمایت از مرام بهایى نوشت. معروف‌ترین کتابش "''فرائد''" نام دارد که آن را مفصل‌ترین و بالاترین کتاب استدلالى و نظرى بهائیّه مى‌دانند. او در آن کتاب، آیات قرآن و روایات اسلامی را تحریف و تأویل کرده است. با استفاده از ادلۀ نقلی قرآن و روايات، درصدد بود ظهور [[باب ، سید علی محمد (شیراز ۱۲۳۵ـ تبریز ۱۲۶۶ق)|علی محمد باب]] و ادعای مهدویت او را بشارت دهد. | ||
میرزا ابوالفضل گلپایگانی در مصر به "شیخ ابوالفضائل الایرانی الجر بادقانی" معروف بود. او سرانجام در مصر درگذشت. | میرزا ابوالفضل گلپایگانی در مصر به "شیخ ابوالفضائل الایرانی الجر بادقانی" معروف بود. تألیفات بسیاری به زبان فارسی و عربی در اثبات مذهب بهایی‌ها داشته است. ظاهراً در اواخر عمرش از بهائیت برگشته و مجدد به اسلام گرویده است. او سرانجام در 1337ق در مصر درگذشت. | ||
<br /> | <br /> | ||
[[رده:ادیان و فرقه های غیراسلام]] | |||
[[رده:سایر ادیان، فرقه ها و باورها]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۰ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۲:۳۸
میرزا ابوالفضل گلپایگانی
از رؤسا و فضلای معروف بهائیان، پسر میرزا محمد رضا مجتهد. حدود 1267ق در گلپایگان متولد شد. در اصفهان، حكمت و كلام و فقه و اصول خواند. سپس در 1290ق به تهران رفت. در مدرسۀ حكيم هاشم كه معروف به مدرسۀ مادرشاه بود، به تحصيل پرداخت. در مدرسۀ مادرشاه در ارک حجره‌ای داشت و از طلاب سرشناس بود. در 1293ق و پس از ملاقات با فاضل قائینی و چند تن دیگر، بهایی شد. به این ترتیب، او که پیش‌تر از جمله مبلغان دین اسلام بود، مبلغ فرقۀ بهائیت شد و به تبلیغ آن پرداخت. او از طرف بهاءالله و پس از او، پسر ارشد و جانشین‌اش عباس افندی، مأمور نوشتن کتاب‌های استدلالی شد. کتاب‌های کشف‌الغطاء و دُرر بهیّه، حجج بهیّه، برهان لامع، رساله ایوبیّه و رساله اسکندریّه را در حمایت از مرام بهایى نوشت. معروف‌ترین کتابش "فرائد" نام دارد که آن را مفصل‌ترین و بالاترین کتاب استدلالى و نظرى بهائیّه مى‌دانند. او در آن کتاب، آیات قرآن و روایات اسلامی را تحریف و تأویل کرده است. با استفاده از ادلۀ نقلی قرآن و روايات، درصدد بود ظهور علی محمد باب و ادعای مهدویت او را بشارت دهد.
میرزا ابوالفضل گلپایگانی در مصر به "شیخ ابوالفضائل الایرانی الجر بادقانی" معروف بود. تألیفات بسیاری به زبان فارسی و عربی در اثبات مذهب بهایی‌ها داشته است. ظاهراً در اواخر عمرش از بهائیت برگشته و مجدد به اسلام گرویده است. او سرانجام در 1337ق در مصر درگذشت.