نمایش مبدأ برای مینوی، مجتبی (تهران ۱۲۸۲ـ همان جا ۱۳۵۵ش)


مینُوی، مجتبی (تهران ۱۲۸۲ـ همان‌جا ۱۳۵۵ش)<br>
[[پرونده: 38624200.jpg | بندانگشتی|مينُوي، مجتبي]]
{{جعبه زندگینامه
|عنوان =مجتبی مینوی
|نام =
|نام دیگر=
|نام اصلی=
|نام مستعار=
|لقب=
|زادروز=تهران ۱۲۸۲ش
|تاریخ مرگ=تهران ۱۳۵۵ش
|دوره زندگی=
|ملیت= ایرانی
|محل زندگی=
|تحصیلات و محل تحصیل=تحصیل در کینگز کالج لندن و مدرسه مطالعات آسیایی و افریقایی دانشگاه لندن
| شغل و تخصص اصلی =ادیب، مصحح و مترجم
|شغل و تخصص های دیگر=
|سبک =
|مکتب =
|سمت =رییس کتابخانه ملی، عضو دفتر فرهنگی سفارت ایران در لندن و پاریس، استاد دانشگاه تهران، عضو پیوسته فرهنگستان ادب و هنر، مسیول علمی بنیاد شاهنامه
|جوایز و افتخارات =
|آثار =فردوسی و شعر او؛ قصه ها و افسانه ها؛ نقد حال
|خویشاوندان سرشناس =
|گروه مقاله =آموزش و پرورش و اخلاق، ادبیات فارسی، زبان شناسی و ترجمه
|دوره =
|فعالیت های مهم =
|رشته =
|پست تخصصی =
|باشگاه =
}}<p>ادیب، مصحّح، مترجم و عضو پیوستۀ فرهنگستان ادب و هنر (فرهنگستان دوم). از اعضای گروه ربعه بود. دورۀ تحصیلات ابتدایی را در سامره و تهران، تحصیلات متوسطه را در دارالفنون تهران و دارالمعلمین مرکزی و تحصیلات و مطالعات دانشگاهی عالی خود را در کینگز کالج لندن و مدرسۀ مطالعات آسیایی و افریقایی دانشگاه لندن گذراند. خدمات اداری خود را از ۱۳۰۵ تا ۱۳۰۷ش با تندنویسی در مجلس شورای ملی آغاز کرد و بلافاصله رئیس کتابخانۀ ملی شد. در ۱۳۰۹ش، در دفتر فرهنگی سفارت ایران در لندن عضویت یافت و در ۱۳۱۳ش، با همین سِمت، به پاریس رفت. در ۱۳۲۸ش، به دعوت دانشگاه تهران، با سِمت استادی در دانشکده‌های ادبیات و الهیات به تدریس تاریخ ایران بعد از اسلام پرداخت که تا ۱۳۴۸ش ادامه یافت. از ۱۳۳۱ تا ۱۳۳۲ش ریاست تعلیمات عالیۀ وزارت فرهنگ را به‌عهده داشت و از ۱۳۳۶ تا ۱۳۴۰ش سِمت رایزنی فرهنگی سفارت ایران در ترکیه با او بود. از ۱۳۵۲ش به عضویت پیوستۀ فرهنگستان ادب و هنر ایران درآمد. آخرین سِمت او تا پایان عمر مسئولیت علمی بنیاد شاهنامه بود. ضمناً در چند دانشگاه مشهور انگلستان و امریکا نیز تدریس کرد و در انجمن‌ها و مجامع فرهنگی عضویت و مشارکت داشت. از مهم‌ترین خدمات علمی او بررسی نسخ خطی کتابخانه‌های ترکیه و تهیۀ عکس و میکروفیلم از آن‌ها برای کتابخانۀ مرکزی و مرکز اسناد دانشگاه تهران و کتابخانۀ ملی، و در خارج از کشور تنظیم فهرست برای نسخ خطی فارسی کتابخانۀ چستربیتی در شهر دوبلین (ایرلند) بود. در چندین زمینه از معارف و علوم مربوط به ایران و اسلام کار کرد و در چاپ و تهیۀ خلاصۀ ''شاهنامه'' با محمدعلی فروغی همکاری کرد. به‌جز مقالات تحقیقی او که در احوال ادبا و علما و معرفی کتب نگاشته است و تعداد آن‌ها از ۱۰۰ درمی‌گذرد، آثار او را ترجمه و به‌خصوص تصحیح متون مهم زبان فارسی که به‌صورتی روشمند و علمی انجام گرفته تشکیل می‌دهد و از جهات متعدد نمونه و شاخص است. از مجموعۀ مقالات اوست: ''فردوسی و شعر او''؛ ''قصه‌ها و افسانه‌ها''؛ ''نقد حال''؛ ''تاریخ و فرهنگ''؛ ''مینوی بر گسترۀ ادب فارسی''؛ ''پانزده گفتار دربارۀ چند تن از رجال ادب اروپا''. از ترجمه‌های اوست: ''کشف دو لوح تاریخی همدان'' (ارنست هرتسفلد)؛ ''اطلال شهر پارسه'' (ارنست هرتسفلد). از تصحیحات اوست: ''کلیله‌ودمنه'' (انشای نصرالله منشی)؛ ''ویس‌ورامین'' (اسعد گرگانی)؛ ''نوروزنامه'' (خیام)؛ ''دیوان ناصرخسرو'' (با همکاری مهدی محقق)؛ ''نامۀ تنسر'' (با همکاری محمداسماعیل رضوانی)؛ ''سیرت جلال‌الدین مینکبرنی'' (نسوی).</p>
<br><!--38624200-->
[[رده:آموزش و پرورش و اخلاق]]
[[رده:مجامع و مراکز آموزشی و فرهنگی ایران]]
[[رده:ادبیات فارسی]]
[[رده:ادبیات معاصر - اشخاص]]
[[رده:زبان شناسی و ترجمه]]
[[رده:مترجمان]]