نوریه

نُوریّه

از طریقت‌های صوفیه، امّا نه هم‌ردیف با دیگر فرقه‌ها. تاریخ و کرسی‌نامۀ مشخصی تحت عنوانِ سلسلۀ نوریه، وجود ندارد. امّا، در طول تاریخ تصوّف، گاه به عارفانی که در طریقت، روش ابوالحسین نوری را درپیش می‌گرفته‌اند، نوری و نوریه‌ای اطلاق می‌شده است. خلاصۀ روش نوری، ایثار تمامیِ مایملک انسان است. او ایثارکردنِ وقت، مقامات و حتّی نفس را اصلِ سلوک می‌دانست و سالکی را که به چنین ایثاری دست نمی‌برد تخته‌بند عالم مادّی و بی‌بهره از معارفِ شهودی می‌پنداشت. بنابر حکایتی چون او و شماری از یارانش را محکوم به اعدام کردند، بر آنان مقدّم شد تا لحظه‌ای را که از حیاتش مانده بود ایثار یاران کند، او در همان‌ لحظه، طریقت خود را در سخنی کوتاه چنین بیان کرد: «بنای طریقت من بر ایثار است و من اصحاب را به ایثار توصیه می‌کنم»، از این‌رو، او عزلت و انفراد را نه تنها خوش نمی‌داشت که قبیح نیز می‌دانست، زیرا عزلت مایۀ تفرّد و عدم ایثار به غیر می‌شد. با این توضیح، صوفیانی را که در حین سلوک به پاکبازی می‌پرداختند، نوری و نوریه‌ای می‌خوانده‌اند.