هنر پیشارافایلی
هنر پیشارافائِلی (Pre-Raphaelite Brotherhood)
گروهی از نقاشان انگلیسی (۱۸۴۸ـ۱۸۵۳)، که در میان هفت بنیادگذار آن، دانته گابریل روسّتی[۱]، جان اِورِت میلی[۲]، و هولمن هانت[۳]، سه دانشجوی جوان آکادمی سلطنتی[۴]، برجسته‌ترین شخصیت‌ها بودند. هدفشان نقاشی از موضوع‌های جدی، مطالعۀ دقیق طبیعت، و بازگشت به خلوص نیّت نقاشان پیش از رافائل[۵] (۱۴۸۳ـ۱۵۲۰م) بود. دست‌مایه‌های آثارشان بیشتر دینی و ادبی بودند، که آن‌ها را با وسواس در طبیعت‌گرایی[۶]، و دقّت در جزئیات به‌تصویر می‌کشیدند. دیری نگذشت که گروه ازهم پاشید، اما واقع‌گرایی[۷] تازه‌ای به هنر دهۀ ۱۸۵۰ افزود، و نقاشان بسیاری را تحت تأثیر قرار داد. فقط هانت تا پایان، به آرمان‌های پیشارافائلی وفادار ماند؛ ولی نام گروه، تنها روی روستّی ماند که بیشترین فاصله را از آن گرفته بود. آثار متأخر رؤیایی و خیالیِ روسّتّی، پیشارافائلی خوانده شدند، در حالی‌که هیچ نسبتی با افکار اولیۀ گروه نداشتند. «موج دوم» پیشارافائلی در اواخر قرن ۱۹، به‌وسیلۀ راسکین[۸] و روستّی پدید آمد که با احیای صنایع دستی و هنرِ طراحی قرین شد. ویلیام ماریس[۹] و ادوارد برن ـ جونز[۱۰] از هنرمندانی بودند که در این زمان از آن تأثیر پذیرفتند. اخوت پیشارافائلی در واکنش به بی‌مایه‌گی هنر آکادمیکِ[۱۱] اوایل عهد ویکتوریا[۱۲]، و با تکیه بر آموزۀ «وفاداری به طبیعتِ» راسکین، و عقیدۀ بازگشت به آرمان‌های پیش از رنسانس[۱۳]، پدید آمد. نخستین نقاشی‌های آنان با جزئیات پرتفصیل و رنگ‌های درخشان، بسیاری از پیروان خود را بر سر شوق آوردند. دِوِرِل[۱۴]، ویندوس[۱۵]، جان برت[۱۶]، بِرْتون[۱۷]، و رابرت مارتینو[۱۸] از نخستین شاگردان پیشارافائلی‌ها بودند، که آثار ارزنده‌ای خلق کردند. دومین تحوّل پیشارافائلی نخست در ۱۸۵۷، در تلاش نافرجامی در نقاشی دیوارهای ساختمان اتحادیۀ آکسفورد[۱۹] تجلّی یافت، که در آن روستّی از همکاری ویلیام ماریس و ادوارد برن جونز و دیگران برخوردار بود. در مؤسسه‌ای که بعدها ماریس تأسیس کرد، هنر پیشارافائلی را در طراحی انواع کالاهای مصرفی به‌کار گرفت.