وحدت های نمایشی

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی

وحدت‌های نمایشی (The unities)

قواعدی که برای تنظیم ساختار نمایش کلاسیک طراحی شدند. سه وحدت وجود داشت: وحدت زمان[۱]، که مدت رویدادها را به ۲۴ ساعت محدود می‌کرد؛ وحدت عمل[۲]، که بر استفاده از طرحی واحد بی‌هیچ‌گونه طرح فرعی تأکید داشت؛ و وحدت مکان[۳]، که محلّ وقوع ماجرا را به یک مکان واحد محدود می‌ساخت. این سه وحدت را منتقدانِ قرن ۱۶، با تفسیر آرای ارسطو و با هدف قابل ‌فهم‌کردن نمایش، تدوین کردند. جز دو تراژدی‌نویس قرن ۱۷‌، کورنی[۴] و راسین[۵]، بیشتر نویسندگان به این قواعد اعتنا نکردند.


  1. unity of time
  2. unity of action
  3. unity of place
  4. Corneille
  5. Racine