پازوکی
پازوکی
طایفۀ کرد ایران و آناتولی، در اصل ساکن ارجیش و اَلَشکُرد و کیغی و عَدَل‌جواز، در شمال دریاچۀ وان. در عصر شاه‌اسماعیل اول، نواحی خِنِس و مَلاذگرد و اوچکان ضمیمۀ امارت پازوکی شد. خالدبیگ پازوکی، از متحدان شاه‌اسماعیل، بعدها به سلطان سلیم پیوست. حکومت پازوکی در عصر سلطان‌محمد خدابنده میان دو خاندان خالدبیگ و شُکُربیگ، عموی خالدبیگ، تقسیم شد. امارت پازوکی غالباً تابع دولت صفوی بود. گروه‌هایی از پازوکیان در عصر شاه‌طهماسب به ناحیۀ ایروان و گروه‌هایی دیگر در عصر شاه‌عباس به ناحیۀ بزرگ ری از دماوند تا ورامین و عده‌ای نیز به خراسان انتقال یافتند. در ۱۰۳۷ق، اوتار سلطان حاکم پازوکی‌های ری بود. مجنون‌خان پازوکی، از سرداران لایق آقا محمدخان قاجار، شهر تهران را در ۱۱۹۹ق از تصرف زندیه خارج کرد. محمدامین‌خان پازوکی از سرداران خراسان در عهد فتحعلی‌شاه بود. ناحیۀ بهنام پازوکی، از توابع شهرستان ورامین، منسوب به این مردم است. امروزه تعداد چادرنشینان پازوکی به یازده خانوار رسیده است. سردسیر آنان در لار و گرمسیر آنان در پَلَشت/ پاکدشت و خاتون‌آباد قرار دارد.