کله کوهی

کَلّه‌کوهی

از طوایف عرب چادرنشین جنوب ورامین و شمال قم و اطراف دریاچۀ حوض سلطان، مرکب از دوازده تیرۀ کوچک و ۲۱۵ خانوار چادرنشین. جمعیت این طایفه در اواخر دورۀ قاجاریه بالغ بر ۸۰۰ خانوار بود. سردسیر این مردم در گذشته در تپه‌ها و حوالی زاغه‌های مهمات پادگان عباس‌آباد تهران و مراتع دو طرف جادۀ لشکرک و گرمسیر آنان در کنار مسیل ورامین و دریاچۀ حوض سلطان برگزار می‌شد. پس از توسعۀ شهر تهران و احداث تأسیسات نظامی و شهری در مناطق سردسیری، کله‌کوهی‌ها سردسیر خود را به نوبران و خشکرود ساوه انتقال دادند و گاه تا استان قزوین پیش می‌رفتند. یکی از مشاغل کله‌کوهی‌های ورامین در عهد قاجاریه نگهداری از گله‌های شتران دولتی، موسوم به شتران گلایی، بود. کله‌کوهی‌ها به زبانی مرکب از لغات فارسی و عربی سخن می‌گویند. یک‌جانشینان کله‌کوهی عمدتاً در ورامین و بعضی مزارع اطراف دریاچۀ حوض سلطان اسکان دارند.