کنوانسیون حقوق کودک

کُنوانسیون حقوق کودک (Convention on the Rights of the Child)

سند سازمان ملل متحد ناظر به ایجاد تعهد بین‌المللی برای رفاه کودکان. این سند که در ۱۹۸۹ مورد تصویب قرار گرفت، کودکان را از آغاز تولد تا ۱۸سالگی در پوشش حمایتی قرار می‌دهد. این سند متضمن استانداردهای بین‌المللی در این زمینه است: ۱. تأمین نام و نشان، تابعیت، مراقبت بهداشتی، آموزش، استراحت، و بازی؛ ۲. محافظت دربرابر استثمار تجاری و جنسی، آزار بدنی و روانی، و به‌کارگیری در جنگ؛ ۳. مشارکت در تصمیمات تأثیرگذار در آیندۀ خود کودک. دولت جمهوری اسلامی ایران جزو کشورهایی است که این کنوانسیون را امضا و قبول کرده است (شهریور ۱۳۶۹) و سپس در اول اسفند ۱۳۷۲ در مجلس اسلامی تصویب شده و در ۱۱ اسفند همان سال نیز به تأیید شورای نگهبان رسیده است. البته، ایران هنگام امضای کنوانسیون اعلام حق شرط نموده و تصریح کرده «جمهوری اسلامی ایران نسبت به مواد و مقرراتی که مغایر با شریعت اسلامی باشد، اعلام حق شرط می‌نماید و این حق را برای خود محفوظ می‌دارد که هنگام تصویب کنوانسیون در مجلس، چنین حق شرطی را اعمال کند». در قانون الحاق به کنوانسیون کودک در مجلس نیز، کنوانسیون مذکور با همین شرط تصویب شده است.