آتلانتیس نو
آتْلانْتیسِ نو (Nova Atlantis)
داستانی آرمانشهری از فرانسیس بیکن، به زبان لاتینی، منتشرشده در ۱۶۲۷. بیکن این کتاب را ابتدا به زبان انگلیسی نوشت و سپس به لاتینی ترجمه کرد. اصل انگلیسی آن در دست نیست. از ترجمۀ لاتینی آن نیز جز قطعاتی پراکنده بر جای نمانده است. آتلانتیس نو، یادآور شهر ناپدیدشده‌ای است که افلاطون در تیمائوس و کریتیاس از آن یاد کرده، و در جزیره‌ای به نام بنسالم قرار دارد که مردمان خردمند و مسیحی آن به‌کل از جهان بریده‌اند تا به‌شیوۀ بخردانۀ ابداعی خود زندگی کنند. کانونی‌ترین نهاد آتلانتیس نو، «خانۀ سلیمان» یا «کالج خلق سه روزه» نام دارد. شماری از پژوهشگران این نهاد، که با هدف گسترش شناخت آدمی از پدیده‌های طبیعی همچون راهی برای افزایش قدرت انسان بنیاد شده است، هر دوازده سال یک‌بار به ممالک دیگر اعزام می‌شوند تا از کشفیات نو آگاهی یابند. وسایل و اسباب تحقیق به‌کمال فراهم آمده است و دانشمندان در همۀ شاخه‌های معارف بشری به تحقیق مشغولند. بیکن درآتلانتیس نو جامعه‌ای آرمانی را توصیف کرده است که علوم توصیف‌شده در احیاءالعلوم کبیر وی می‌تواند در آن متحقق شود (← احیاءالعلوم_کبیر).