آخرین نوار کراپ
آخرین نوار کراپ (Krapp\'s Last Tape)
نمایش‌نامه‌ای تک‌پرده‌ای نوشتۀ ساموئل بکت، به زبان انگلیسی، منتشرشده در ۱۹۵۸. کراپ، پیرمرد ۶۹سالۀ نزدیک‌بین، درحالی‌که مدام موز می‌خورد و پوست آن را به جلو صحنه پرتاپ می‌کند، زیر نور تند محوطه‌ای مدور نشسته و به صدای ضبط‌شدۀ خودش در ۳۰ سال پیش گوش می‌دهد. او دل‌خوشی‌ای ندارد جز این‌که هنوز می‌تواند با ولع کلمۀ «بوبین» را، که به تعبیر خودش لحظۀ تلفظ‌کردنش «شادترین لحظۀ این ۵۰۰هزارسال اخیر» است، تلفظ کند. محور اصلی نمایش‌نامه این است که آدمی همواره همانی است که هست، چراکه حیوان، کراپ در مقامِ حیوان، تغییر نمی‌کند. تغییرات محدود است به نارسایی‌های جسمی از قبیل کری، نزدیک‌بینی، و دشواری در راه‌رفتن؛ اما اصل قضیه که همانا ضعفِ ذاتی آدمی است، از اول بوده است و خواهد بود. نمایش‌نامه در حالی به‌پایان می‌رسد که کراپ به خلاء خیره است و چرخش بیهودۀ نوار در سکوت همچنان ادامه دارد. بکت خود این نمایش‌نامه را به فرانسوی ترجمه کرده است.