اتنوموزیکولوژی
اِتنوموزیکولوژی (ethnomusicology)
(یا: بررسی علمی موسیقی اقوام و ملل) اصطلاحی که شکل بسط‌یافتۀ مفاهیم قدیم‌تر این عرصه یعنی مطالعۀ موسیقی‌های غیرغربی، همچون «موسیقی قومی» یا «موسیقی جهان» است؛ این علم، مطالعۀ انسان‌شناسانۀ موسیقی به منزلۀ پدیده‌ای فرهنگی - شاخص و یکی از مفاهیم جهانی رفتار اجتماعی انسانی است. اتنوموزیکولوژی از مطالعه و بررسی الگوهای «غریب» آسیایی در اروپا و موسیقی سرخ‌پوستان امریکا در اواخر قرن ۱۹ تکامل یافت. از دهۀ ۱۹۵۰ روندی تدریجی برای شکل‌دهی به دیدگاه‌ها و نظریه‌های مطرح‌شده توسط موسیقی‌شناسی تطبیقی ایجاد شد، که بر گردآوری، مستندسازی، نظام‌مندسازی، طبقه‌بندی، ترانویسی، و تحلیل در کنار انسان‌شناسی موسیقی تأکید داشت؛ تأکید انسان‌شناسی موسیقی نیز بر دوران‌های تعیین‌شدۀ حوزۀ کار، مشاهدۀ شراکتی، آموزش مهارت‌های اجرایی‌سازی و آوازی پژوهشگران، و جست‌وجو به دنبال عملکردهای اجتماعی موسیقی بود. اتنوموزیکولوژی سعی دارد موسیقی فرهنگ‌ها را به مثابۀ نظام‌هایی کامل یا «فرهنگ‌های موسیقایی» بشناسد، اما گرایش عمومی از طریق مطالعات و پژوهش‌ها بر محور مسائل نظری ویژه‌ای مانند نقش موسیقی در درمان، نقش فرهنگی و نمادگرایی در سازهای موسیقی، و رابطۀ اصول زیباشناسی موسیقی، ارزش‌ها، و قدرت اجتماعی، متمرکز شده است. متخصصان این علم بیش از پیش خود را درگیر اصول اخلاقی این عرصه و مسائل سیاسی نمایندگیِ موسیقی جمعیت‌های مهاجر، رابطۀ میان موسیقی مسائل نژادی، هویت در ساختار محلی، و مطالعۀ موسیقی‌های مردمی سراسر جهان می‌یابند.