اسماعیلیان

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی

اسماعیلیان

طایفه‌ای از مردم قدیم فارس، موسوم به رموم یا زموم شبانکاره، معروف به کرد. این طایفه منسوب به خاندان منوچهر نوادۀ فریدون پیشدادی و به روایت دیگر منسوب به خاندان منوچهر از اسپهبدان فارس در عصر سامانیان بودند که پس از سقوط آن سلسله پراکنده شدند. محمد بن یحیی و نمرود بن یحیی، سران این طایفه، معاصر فضلویه می‌زیستند و از بستگان سلسلۀ شبانکارگان فارس بودند. اینان در میانۀ نیمۀ اول قرن ۵ق، دامنۀ تصرفات خود را به حوالی اصفهان رساندند. تاش‌فراش، سردار سلطان مسعود غزنوی، درپی جنگ‌هایی خونین پیشروی آنان را متوقف کرد. اسماعیلیان در اواخر پادشاهی باکالیجار دیلمی (۴۱۵ـ۴۴۰ق)، شهر دارابگرد فارس را گرفتند.