اکل ماره
اَکلِ مارِّه
(یعنی خوردن رهگذر از میوه‌هایی که از نزدیکی درخت آ‌ن‌ها می‌گذرد) اصطلاحی در فقه، مشهور فقیهان امامیه این کار را جایز می‌دانند، ولو آن‌که مالک اذن نداده و یا حتی از آن نهی کرده باشد. گویا این بخش از میوه‌ها که در دسترس رهگذران است، مانند خمس و زکات، حق شارع مقدس است و او از حق خود اذن به خوردن می‌دهد. در حلّیت و جواز اکل مارّه چند چیز شرط است: ۱. رهگذر فقط به قصد خوردن از راه مجاور میوه‌ها نگذشته باشد؛ ۲. تخریب و فساد در درختان ایجاد نکند؛ ۳. فقط استفاده کند و چیزی با خود نبرد. در صورت بردن، تصرف در میوه‌هایی که برده است بدون اذن مالک حرام خواهد بود. برخی نیز گفته‌اند اکل مارّه در صورتی جایز است که مارّه (رهگذر) علم یا گمان به نارضایتی مالک نداشته باشد. سید مرتضی به‌کلی اکل ماره را جایز نمی‌دانست.