ایوینگ، آلفرد (۱۸۵۵ـ۱۹۳۵)
اِیوینگ، آلفرِد (۱۸۵۵ـ۱۹۳۵)(Ewing, Alfred)
فیزیک‌دان انگلیسی. پسماند یا مقاومت مواد مغناطیسی را در برابر تغییر نیروی مغناطیسی کشف و نام‌گذاری کرد. از ۱۸۷۸ تا ۱۸۸۳، استاد مهندسی مکانیک دانشگاه توکیو[۱] و از ۱۸۹۰ تا ۱۹۰۳، استاد مکانیک و مکانیک کاربردی کینگز کالج[۲]، کیمبریج، بود. با تحقیق در زمینۀ خواص مغناطیسی آهن و فولاد و دیگر فلزات موفق شد نظریۀ ویلهلم وِبِر[۳] دربارۀ مغناطیس القایی را اصلاح کند و الگویی فرضی، منطبق با نظریۀ خود، بسازد. در ۱۸۹۰، در آهن‌رباهایی الکتریکی که با جریان متناوب کار می‌کردند، مِغناطیدِگی فلزی را به دنبال تغییر در شارش جریان مشاهده کرد. او گمان بُرد که همۀ مولکول‌ها مثل آهن‌رباهایی کوچک‌اند و برای شرح پَسماند، آن را مانند مقاومت مولکول‌ها در برابر بازآرایی‌شان در ردیفی هم‌جهت با جهت جدید نیروی مغناطیسی دانست. ایوینگ مقاله‌هایی دربارۀ خواص ترموالکتریکی فلزات، تأثیر تنش و مغناطش بر آهن، ساختار بلورین فلزات، و لرزه‌شناسی نوشت. کِشیدگی‌سنج، اسبابی برای اندازه‌گیری افزایش‌های کوچک در طول فلزات، و آزمایندۀ پسماند و دستگاه‌های دیگری را نیز برای آزمون‌های مغناطیسی اختراع کرد. از ۱۹۰۳ تا ۱۹۱۶، سرپرست آموزش ناوبری وزارت دریاداری بریتانیا بود و از ۱۹۱۶، مدیر و رئیس علمی دانشگاه ادینبورگ[۴] شد. در ۱۹۱۱، لقب سِر گرفت و از ۱۹۱۴ تا ۱۹۱۷، طی جنگ جهانی اول، مسئول گروه دریاداری بود و به کشف رمزپیام‌های دشمن می‌پرداخت.