بایوس، میشاییل (۱۵۱۳ـ۱۵۸۹)
بایوس، میشائیل (۱۵۱۳ـ۱۵۸۹)(Baius, Michael)
| میشائیل بایوس Michael Baius | |
|---|---|
| زادروز |
1513 م |
| درگذشت | 1589 م |
| ملیت | فلاندری |
| شغل و تخصص اصلی | متکلم |
| گروه مقاله | فلسفه ; منطق و کلام |
(نام اصلی در فرانسه: میشل دو بِی[۱]) متکلم[۲] کاتولیک فلاندری. استاد مطالعات کتاب مقدس[۳] و رئیس دانشگاه لووَن[۴] (در بلژیک) بود، و با طرح ادعاهای بحث‌انگیز به شهرت رسید. او می‌گفت انسان از خود هیچ اختیاری ندارد و تباهی چنان در سرشت انسان نهفته است که نه با عمل صالح بلکه فقط با ایمان خالصانه و لطف خداوند می‌توان به رستگاری رسید. چون آرای او با عقاید مرسوم هم‌خوانی نداشت، دو بار به‌سبب عقاید کذب و بدعت‌آمیز محکوم شد. با این همه، عقایدش تأثیر فراوانی در آیین یانسن[۵] گذاشتند. بایوس در مِلون[۶] به‌دنیا آمد. در دانشگاه لوون الهیات خواند و در ۱۵۵۲ استاد و در ۱۵۷۵ رئیس همان دانشگاه شد. در ۱۵۶۳ نماینده‌ای در شورای ترانت[۷] بود. تألیفات وی دربارۀ اختیار، گناهکاری، و برائت، که ملهم از نوشته‌های اوگوستین هیپویی قدیس[۸] بود و در ۱۵۶۳ـ۱۵۶۴ انتشار یافت، در تضاد آشکار با عقایدی بود که در شورای ترانت به رسمیت شناخته شد. پاپ پیوس پنجم[۹] در نامه‌ای رسمی با عنوان همۀ دردها[۱۰](۱۵۶۷) و پاپ گرگوریوس سیزدهم[۱۱] نیز در ۱۵۸۰ آرای بایوس را بدعت دانستند و محکوم کردند. یسوعیان[۱۲]نیز به رهبری روبرتو بلّارمینو[۱۳] سرسختانه از آثار او انتقاد کردند.