بروخ، ماکس (۱۸۳۸ـ۱۹۲۰)
| ماکس بروخ Max Bruch | |
|---|---|
| زادروز |
۱۸۳۸م |
| درگذشت | ۱۹۲۰م |
| ملیت | آلمانی |
| شغل و تخصص اصلی | آهنگ ساز |
| آثار | کل نیدری (۱۸۸۱) برای ویولن سل و ارکستر؛ کنسرتوهای ویولن ؛ و قطعه های کرال ؛ اپرای خود لورلای (پری رودخانه ) |
| گروه مقاله | موسیقی |
بروخ، ماکس (۱۸۳۸ـ۱۹۲۰) (Bruch, Max)
آهنگ‌ساز آلمانی. در ۱۸۹۱، استاد آکادمی برلین شد. سه اپرا ساخت، که یکی از آن‌ها هِرمیونه[۱] (۱۸۷۲) است. از میان معروف‌ترین آثار اوست: کُل نیدرِی[۲] (۱۸۸۱) برای ویولن‌سل و ارکستر، کنسرتوهای ویولن، و قطعه‌های کُرال بسیار. بروخ موسیقی را در کودکی از مادرش فراگرفت که خواننده بود. بعدها با کمک‌هزینۀ تحصیلی زیر نظر فردیناند هیلر[۳] (۱۸۱۱ـ۱۸۸۵)، کارل راینِکه[۴]، و فردیناند بروینونگ[۵] تحصیل کرد. برای به‌‌دست‌آوردن تجربۀ بیشتر به لایپزیگ[۶]، مونیخ، و سایر مراکز موسیقی سفر کرد و در ۱۸۶۳، با کسب اجازه از امانوئِل فون گایبِل[۷]، شاعر، برای استفاده از لیبرتّویی که در اصل برای مندلسون[۸] نوشته بود، اپرای خود لورلای (پریِ رودخانه)[۹] را در مانهایم[۱۰] به روی صحنه برد. پس از دو شغل قراردادی در کوبلنتس[۱۱] و زوندِرس‌هاوزِن[۱۲]، ابتدا در برلین و بعد در بُن[۱۳] اقامت کرد، و تمام وقت خود را به آهنگ‌سازی اختصاص داد. از ۱۸۸۰ تا ۱۸۸۳ رهبر ارکستر انجمن فیلارمونیک لیورپول[۱۴] بود، و در ۱۸۸۱ با کلارا توچِک[۱۵]، خواننده، ازدواج کرد. از ۱۸۸۳ تا ۱۸۹۰ در برِسلاو[۱۶] به رهبری ارکستر پرداخت و در ۱۸۹۱ استاد آهنگ‌سازی مدرسۀ عالی موسیقی (هوخ‌شوله)[۱۷] در برلین شد، و پس از بازنشستگی در ۱۹۱۰ به فریدِناو[۱۸] رفت. تا دوران اخیر، فقط کنسرتوی ویولن‌سل ماژور پرطرفدار بروخ باعث شد که او از زیر سایه شهرت برامس[۱۹] رهایی یابد؛ احیای آثاری همچون اوراتوریوی اُدوسئوس (اودیسه)[۲۰] (۱۸۷۲)، اپرای لورلای، و آثار مجلسی‌ای مانند سِپتت به پدیدآمدن سیمایی متعادل‌تر از این آهنگ‌ساز کمک کرده است.