بنتینگ، فردریک (۱۸۹۱ـ۱۹۴۱)
| فردریک بنتینگ Frederick Banting | |
|---|---|
| زادروز |
۱۸۹۱ م |
| درگذشت | ۱۹۴۱ م |
| ملیت | کانادایی |
| تحصیلات و محل تحصیل | تحصیل پزشکی در دانشگاه تورنتو |
| شغل و تخصص اصلی | پزشک |
| جوایز و افتخارات | برنده جایزه نوبل پزشکی (۱۹۲۳) |
بَنتینْگ، فرِدریک (۱۸۹۱ـ۱۹۴۱)
Banting, Frederick
پزشک کانادایی. به‌سبب کشف روشی برای جداسازی هورمون انسولین[۱] در ۱۹۲۱، برندۀ جایزۀ نوبل پزشکی ۱۹۲۳ شد. او و همکارش، چارلز بست[۲]، مجاری ترشحی لوزالمعده[۳] را بستند تا نقش یاخته‌های معروف به جزایر لانگرهانس[۴] را مشخص کنند. آن‌ها با این کشف درمان دیابت را امکان‌پذیر ساختند. جان جِی آر مک لئود[۵]، مشاور بَنتینگ، در جایزۀ نوبل با او شریک بود و بنتینگ سهم خود از این جایزه را با بست تقسیم کرد. بنتینگ در اَلیستون[۶]، واقع در اونتاریو[۷]، زاده شد و در دانشگاه تورنتو[۸] به تحصیل پزشکی پرداخت. از ۱۹۲۱، در همین دانشگاه دربارۀ دیابت تحقیق می‌کرد. قبلاً فرض می‌شد انسولین احتمالاً در سوخت و ساز[۹] گلوکز[۱۰] دخالت دارد و محل ساخت آن جزایر لانگرهانس است. بنتینگ استدلال کرد که اگر لوزالمعده تخریب شود ولی جزایر لانگرهانس باقی بمانند، براثر نبودن آنزیم‌های گوارشی احتمالاً می‌شود انسولین را جدا کرد. او با چارلز بست، که در آن موقع یکی از دانشجویانش بود، این فرضیه را با سگ‌ها آزمایش کرد. سپس آزمایش‌هایش را با بافت‌های لوزالمعدۀ جنین ادامه داد. سرانجام، انسولین با درجۀ خلوص قابل قبول به‌دست آمد و تولید تجاری این هورمون آغاز شد. بنتینگ در ۱۹۳۴ لقب سِر گرفت.