بهزاد خداویسی
| بهزاد خداویسی | |
|---|---|
| زادروز |
تهران 1344ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | کارشناسی بازیگری و کارگردانی تئاتر و کارشناسی ارشد تهیه و تولید- دانشکده‌ی هنرهای زیبای دانشگاه تهران |
| شغل و تخصص اصلی | بازیگر سینما، تلویزیون و تئاتر |
| آثار | ایران سرای من است (پرویز کیمیاوی- ۱۳۷۷)؛ ساکن خانه‌ی چوبی (حسینعلی لیالستانی- ۱۳۹۱)؛ فصل ماهی سفید (قربان نجفی- ۱۳۹۸) |
| گروه مقاله | سینما |
بهزاد خداویسی (تهران 1344ش- )
بازیگر ایرانی تئاتر، سینما و تلویزیون. دارای مدرک کارشناسی بازیگری و کارگردانی تئاتر و کارشناسی ارشد تهیه و تولید از دانشکده‌ی هنرهای زیبای دانشگاه تهران است. خداویسی فعالیت هنری را از نوجوانی به عنوان هنرجوی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در تئاتر آغاز کرد و در نمایش‌هایی چون غم غربت، گوهر شب‌چراغ و گندم درو در فصل جنگ به بازی پرداخت. وی در کلاس‌های فیلم‌سازی مرکز آموزش فیلم‌سازی نیز حضور یافته و در آن‌جا به بازی در فیلم‌های تجربی پرداخت که از آن جمله می‌توان از دستمال و لیوان، آن سوی نیک و بد و مریض روانی نام برد. او پس از مدتی به عنوان چهره‌پرداز در صحنه‌ی تئاتر مشغول به کار شد. وی اولین بار در سال ۱۳۶۶ در فیلم تحفه‌ها (ساخته‌ی ابراهیم وحیدزاده) مقابل دوربین سینما قرار گرفت.
خداویسی در سال ۱۳۷۳ با مجموعه‌ی علاءالدین و چراغ جادو بازیگری در تلویزیون را نیز تجربه کرد و پس از آن در مجموعه‌های سوخته‌دلان، ناگفته‌ها، سرنخ، مدرسه‌ی مادربزرگ‌ها، روزگار جوانی، کاشانه، آی آدم‌ها، جوانی و مهر و ماه به بازی پرداخت. او چندین فیلم کوتاه را نیز (به عنوان کارگردان) در کارنامه‌اش دارد. بهزاد خداویسی جز بازی، چهره‌پردازی فیلم سینمایی پرواز در پرواز (عبدالرحیم شرفی فریمانی- ۱۳۷۱ ) را نیز به عهده داشته است.
گزیده‌ی مجموعه‌های تلویزیونی: چمدان (محمدرضا پاسدار- 1371)؛ سوخته‌دلان (بهروز طاهری- 1374)؛ مدرسه مادربزرگ‌ها (غلامرضا رمضانی- 1375)؛ سرنخ (کیومرث پوراحمد- 1375)؛ روزگار جوانی (شاپور قریب- 1377)؛ کاشانه (قاسم جعفری- 1378)؛ راز ققنوس (نادر مقدس- 1384)؛ فاکتور هشت (رضا کریمی- 1388)؛ معمای شاه (محمدرضا ورزی- 1395)؛ هاتف (داریوش یاری- 1396).
گزیده‌ی فیلم‌های سینمایی: خمره (ابراهیم فروزش- ۱۳۷۰)؛ مجسمه (ابراهیم وحیدزاده- ۱۳۷۱)؛ من زمین را دوست دارم (ابوالحسن داوودی- ۱۳۷۲)؛ ضیافت (مسعود کیمیایی- ۱۳۷۴)؛ بانی چاو (احمدرضا گرشاسبی- ۱۳۷۴)؛ غریبانه (احمد امینی- ۱۳۷۶)؛ ایران سرای من است (پرویز کیمیاوی- ۱۳۷۷)؛ ساکن خانه‌ی چوبی (حسینعلی لیالستانی- ۱۳۹۱)؛ فصل ماهی سفید (قربان نجفی- ۱۳۹۸).