تیاتر خیابانی
تئاتر خیابانی
یکی از جنبش‌های تئاتری در اوایل قرن بیستم. تئاتر خیابانی با پیشینه‌ای سیاسی‌ـ هنری، برای تهییج و تبلیغ در میان توده‌ها در راه مبارزات اجتماعی ـ اقتصادی نقش نیرومندی به عهده گرفته است. رویکرد اساسی گروه‌های تئاتر خیابانی، مسائل سیاسی ـ اجتماعی و زیست‌محیطی است و با دست‌مایۀ قراردادی موضوعی پیرامون یکی از معضلات مهم مبتلا به جامعه، گروه تلاش می‌کند تا در راستای سمت و سو دادن به روشنگری مردم از ابزار هنری یاری جوید. کار در تئاتر خیابانی به طور عمده به شکل گروهی انجام می‌شود و متن آن از درون بداهه‌سازی دسته‌‌جمعی کامل می‌گردد و طرز ارتباط‌گیری با تماشاگرانِ رهگذر، مد نظر گروه اجرایی است. رنگ و موسیقی فراوان در این نوع تئاتر کاربرد بسیار دارد. همچنین، این نوع از تئاتر بسیار نقّاد و ممیزی‌ستیز است. تئاتر خیابانی در ایران پیشینه‌ای اندک دارد و به سال‌های نخستین پیروزی انقلاب اسلامی در ایران باز می‌گردد که طی آن عده‌ای از هنرمندان تئاتر، مانند سعید سلطان‌پور، ناصر نجفی، رکن‌الدین خسروی و... بر آن شدند تا با اجرای تئاترها‌یی در خیابان یا برروی تریلرها یا در برابر درِ کارخانه‌ها و غیره، از هنر تئاتر بهره‌های ویژه بگیرند. به زودی بساط این‌گونه فعالیت‌ها برچیده شد، تا سال ۱۳۷۶ که تئاتر خیابانی در معنایی کاملا متفاوت در دستور کار فعالیت‌های مرکز هنرهای نمایشی قرار گرفت و از آن تاریخ تاکنون هر ساله جشنوارۀ تئاتر خیابانی برگزار می‌شود.