حنیف
حَنیف
(در لغت به‌معنای رویگردان از باطل به حق. برخی این واژه را سریانی می‌دانند) در قرآن، اصطلاحی به‌معنای نگاه و روش توحیدی و حق‌گرایانۀ پیامبران. این واژه دَه بار به‌صورت مفرد و دوبار به‌صورت جمع در قرآن به‌کار رفته است. از آیات ۷۹ سورۀ انعام و ۳۰ سورۀ روم برمی‌آید که پیوند و ارتباطی میان حنیف و فطرت، یعنی نگرش پاک و بی‌آلایش و گرایش فطری به آفریدگار جهان، برقرار است. در قرآن، حضرت ابراهیم بارها «حنیف» شمرده شده است. (بقره، ۱۳۵؛ آل عمران، ۹۵؛ نساء، ۱۲۵). از آیۀ ۱۳۵ سورۀ بقره و ۶۷ سورۀ آل عمران دو نکته استنباط می‌شود: ۱. حنیفیت نه یهودیت است نه مسیحیت؛ ۲. با مُسلم‌بودن (معنای قبل از اسلامی آن) مترادف است.