دایمون (فلسفه)

دایْمون (فلسفه)(daimon)

موجودی حد واسط میان انسان و خدایان، در کنفرانس علمی افلاطون. در اندیشۀ یونانی پیش از افلاطون فقط به الوهیت به‌ طور عام، اطلاق می‌شد بی‌‌آن که در هیچ‌یک از خدایان خاص تشخص یابد. نیاز به واسطه‌هایی میان جهان تحت قمر، که جهان تغییرات و عالم رویدادهاست، و جهان فوق قمر، که جهان سرمدی و بی‌زمان و آسمانی است، محور اندیشۀ افلاطون‌گرایی میانه و نوافلاطونیان است. دایمون به خویشتن شخص یا وجهی از آن نیز اطلاق می‌شود. در زبان انگلیسیِ معاصر یکی از معانی این واژه، نیرو و شور شدید است که صورت هم‌ریشۀ همین کاربرد اخیر به‌شمار می‌آید.

 

 

---