دراکمان، هولگر (۱۸۴۶ـ۱۹۰۸)

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی

دراکْمان، هولْگِر (۱۸۴۶ـ۱۹۰۸)(Drachmann, Holger)

دراکْمان، هولْگِر

شاعر و رمان‌نویس دانمارکی. بهترین اثر دراکمان اشعار غنایی اوست، که غالباً به یکی از عاشقانش اهداء شده است. نخستین دفتر شعرش، اشعار[۱]، را در ۱۸۷۲ منتشر کرد. نغمه‌های خاموش[۲] (۱۸۷۵) و کتاب ترانه‌ها[۳] (۱۸۸۹) از اشعار بعدی اوست. رمان‌ها و داستان‌های بسیاری دربارۀ سفرهایش و نیز چند ملودرام نوشت. دراکمان در کپنهاگ زاده شد. ابتدا نقاش، به‌ویژه تصویرگر مناظر دریا بود و در آثار مکتوبش همواره به این موضوع بازمی‌گشت. به مسائل اجتماعی علاقه‌مند بود و به نهضت تندرو ادبی جدیدی به رهبری گئورگ براندس[۴] پیوست؛ اشعار نیز مبیّن دیدگاه‌های اجتماعی اوست. دفترهای شعرش، مثل نغمه‌های خاموش؛ ترانه‌های دریاکنار[۵] (۱۸۷۷)؛ ونیز (۱۸۷۷)؛ و علف‌ها و گل‌های سرخ[۶] (۱۸۷۹)، موقعیت او را در مقام بزرگ‌ترین شاعر نهضت شعر جدید دانمارک تثبیت کرد. رمان‌های دراکمان غالباً زندگی‌نامه‌ای و شخصیت‌های آن‌ها بیشتر هنرمند یا نویسنده‌اند، که قسم‌خورده[۷] (۱۸۹۰) ازجملۀ آن‌هاست و مهم‌ترین رمانش محسوب می‌شود. از نمایش‌نامه‌های او نیز فانتزی روزی روزگاری[۸] (۱۸۸۵) مشهور است.

  



  1. Digte/Poems
  2. Daempede Melidier/Muted Tunes
  3. Sangenes Boy/The Book of the Songs
  4. Georg Brandes
  5. Songs by the Sea
  6. Weeds and Roses
  7. Pledged
  8. Once Upon a Time