دهان

دَهان

حفرۀ ورودی لولۀ گوارش یا جهاز هاضمه. در مهره‌داران خشکی، هوا از منافذ بینی به حفرۀ دهانی وارد می‌شود و به‌سمت نای پایین می‌رود. دهان پستاندران با آرواره‌ها، چانه‌ها، و کام احاطه شده است، دارای دندان است، و با توجه به روش زندگی پستاندار ممکن است عملکردهای متنوعی داشته باشد. دندان‌ها ممکن است برای نگه‌داشتن، کشتن جانداران دیگر یا بریدن غذا به‌کار روند. دندان‌ها عموماً در عمل هضم (گوارش) نقش دارند و به بریدن یا خردکردن قطعات بزرگ غذا و تبدیل آن به قطعاتی کوچک‌تر، همچنین مخلوط‌کردن غذا و بزاق کمک می‌کنند. بزاق، شیره‌ای گوارشی دارای آنزیم آمیلاز است. این آنزیم مولکول‌های بزرگ و حل‌نشدنی نشاسته را تجزیه و به مولکول‌های کوچک و حل‌شدنیِ قندهای مرکب تبدیل می‌کند. در مراحل بعدی، مولکول‌های قند مرکب در لولۀ گوارش به قند ساده‌تری با نام گلوکز تجزیه می‌شوند. نشاسته در دهان به‌ندرت به‌مدت طولانی باقی می‌ماند. بنابراین، در روده کوچک، لوزالمعده شیره‌ای گوارشی ترشح می‌کند که حاوی آمیلاز است و هضم نشاسته را کامل می‌‌کند.

 

---