راه آهن سراسری سیبری
راه‌آهن سراسری سیبری (Trans-Siberian Railway)
طولانی‌ترین خط آهن تک‌خطۀ جهان. این راه‌آهن شهرهای روسیۀ اروپایی را به اومسک[۱]، نووسیبیرسک[۲]، ایرکوتسک[۳]، و خاباروفسک[۴] متصل می‌کند و در شهر ناخودکا[۵]، واقع در ساحل اقیانوس آرام، و در شرق ولادی‌وستوک[۶] پایان می‌یابد. این خط از ۱۸۹۱ تا ۱۹۱۵ ساخته شد و طول کل آن از مسکو تا ولادی‌وستوک ۹,۲۸۹ کیلومتر است. بخش عمدۀ راه‌آهن سراسری سیبری از ۱۸۹۱ تا ۱۸۹۹ ساخته شد که در آن زمان بی‌نظیر بود. با احداث این خط، نواحی سیبری و خاور دور به روی استعمار روسیه باز شد. احداث این خط پی‌جویی زمین‌شناختی بزرگ‌مقیاس حوضه‌های زغال‌سنگ کوزنتسک[۷]، قراگاندا[۸]، و چرمخووا[۹]، و نیز کانسارهای طلای آمور[۱۰] و کولیما[۱۱] را امکان‌پذیر کرد. این معادن اساس توسعۀ اقتصادی سیبری را فراهم کردند. راه‌آهن سراسری سیبری در دریاچۀ بایکال[۱۲] به دو شاخه تقسیم می‌شود و شاخه‌ای از آن، با نام راه‌آهن سراسری مغولستان[۱۳]، از طریق اولان باتور[۱۴]، پایتخت مغولستان، به پکن[۱۵] می‌رسد. در تارسکایا[۱۶]، به فاصلۀ تقریبا ۳هزار کیلومتری غرب ولادیووستوک، راه‌آهن سراسری سیبری با راه‌آهن سراسری منچوری[۱۷] تلاقی می‌کند و از طریق هاربین[۱۸] به پکن می‌رسد. خط جدیدی در شمال سیبری، با نام راه‌آهن بایکال ـ آمور[۱۹]، به طول ۳۱۰۲ کیلومتر از اوست کوت[۲۰] تا ساحل اقیانوس آرام، بعد از هفده سال افتتاح شد (۱۹۹۱).