ریاحی، محمدامین (خوی ۱۳۰۲ـ تهران ۱۳۸۸ش)

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی

ریاحی، محمدامین (خوی ۱۳۰۲ـ تهران ۱۳۸۸ش)

رياحي، محمدامين
محمدامین ریاحی
زادروز خوی ۱۳۰۲ش
درگذشت تهران ۱۳۸۸ش
ملیت ایرانی
تحصیلات و محل تحصیل دانشنامه دکتری در رشته زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران
شغل و تخصص اصلی ادیب، مصحح و پژوهشگر
آثار  فردوسی (۱۳۷۵)؛ چهل گفتار در ادب و تاریخ و فرهنگ ایران (۱۳۷۹)
گروه مقاله آموزش و پرورش (تعلیم و تربیت)، ادبیات فارسی، رسانه ها و ارتباطات

ادیب، مصحح و پژوهشگر ایرانی. در ۱۳۲۱، راهی تهران شد و در ۱۳۲۳، دورۀ دانشسرای تهران را با رتبۀ اول به‌پایان رساند و با ادامۀ تحصیل در ۱۳۲۷ش از دانشکدۀ ادبیات دانشگاه تهران و رشتۀ علوم تربیتی از دانشسرای‌ عالی لیسانس گرفت و بلافاصله تدریس در دارالفنون تهران و دبیرستان‌های قم را آغاز کرد. در ۱۳۲۹ش به معاونت فرهنگ استان آذربایجان و سپس ریاست دانشسرای گرگان رسید. در ۱۳۳۰ تا ۱۳۳۴ش، به تدریس در دبیرستان‌ها در شهرهای گرگان، قزوین و تهران ادامه داد. مشاغل بعدی او سردبیری هفته‌نامۀ کیهان فرهنگی و همکاری با لغت‌نامۀ دهخدا بود. در ۱۳۳۷ش، در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران دانشنامۀ دکتری گرفت و ضمن احراز مدیریت کل نگارش وزارت فرهنگ، طراحی و اجرای طرح اصلاح کتاب‌های درسی را برعهده گرفت و سازمان کتاب‌های درسی ایران را تأسیس کرد. مدیریت و سردبیری ماهنامۀ آموزش و پرورش را به‌عهده داشت و عضو مؤسس شورای کتاب کودک بود. در ۱۳۴۲ـ۱۳۴۷ش، با درجۀ وزیرمختاری به‌عنوان رایزن فرهنگی ایران به ترکیه رفت و ضمن تدریس در دانشگاه آنکارا، به تأسیس دبستان و دبیرستانی برای فرزندان ایرانیان و نیز ساختمان خانۀ فرهنگ در آنکارا همت گمارد. پس از بازگشت به ایران، در دورۀ کارشناسی ارشد و دکتری دانشکدۀ ادبیات دانشگاه تهران تدریس کرد. سمت‌های بعدی او دبیرکل هیأت امنای کتابخانه‌های کشور، نایب‌رئیس فرهنگستان ادب و هنر ایران، سرپرست دانشکدۀ هنرهای دراماتیک، رئیس بنیاد شاهنامۀ فردوسی، و مدتی کوتاه وزیر آموزش و پرورش بود. به‌جز مقالات بسیاری که از او به چاپ رسیده است، صاحب آثاری از این قرار است: تصحیح مرصادالعباد نجم‌الدین رازی (۱۳۵۲ش)؛ تصحیح نزهةالمجالس جمال خلیل شروانی (۱۳۶۶ش)؛ زبان و ادب فارسی در قلمرو عثمانی (۱۳۶۹ش)؛ پایداری حماسی (۱۳۷۹ش)؛ تاریخ خوی (۱۳۷۲ش)؛ سرچشمه‌های فردوسی‌شناسی (۱۳۷۴ش)؛ تصحیح جهان‌نامه (۱۳۴۲ش)؛ فردوسی (۱۳۷۵)؛ چهل گفتار در ادب و تاریخ و فرهنگ ایران (۱۳۷۹).