زامیاد یشت

زامیادْ یَشْت
نوزدهمین یشت و یکی از یشت‌های بزرگ اوستا. این یشت، در پانزده کرده (بخش) و ۹۶ بند، در زمرۀ یشت‌های کهن قرار دارد و در جای‌جای آن زبان شاعرانه و حماسی دیده می‌شود. این یشت به دو بخش اصلی تقسیم می‌شود: فهرستی از کوه‌های سرزمین ایران (بندهای یک تا هشت)؛ ستایش فرّه (بندهای نُه تا ۹۶). از این‌رو مطالب این یشت مربوط به فرّه است و در آن فرّۀ اهورَه‌مزدا، فرّۀ امشاسپندان، و فرّۀ شاهان و قهرمانان اساطیری ستوده شده است. در این یشت، داستان گریز فرّه از جمشید، به‌شکل مرغ وارغنه، به سبب دروغگویی جمشید و تصاحب فرّ به‌دست ایزدمهر، فریدون، و گرشاسب به تفصیل بیان شده است. در دنبالۀ متن از ستیز سپندمینو و اهریمن بر سر به‌دست آوردن فرّه و از گریز فرّه به دریای فراخکرد و نیز از فرّۀ زردشت و گشتاسب و سوشیانس، آخرین منجی دین زردشتی و ظهور سوشیانس از دریای کیانْسه در سیستان و پیروزی خیر بر شرّ سخن به میان آمده است. ذکر دلاوری‌های گرشاسب، برشمردن رودها و کوه‌های ناحیۀ سیستان و ظهور سوشیانس از سیستان حکایت از ارتباط نزدیک زامیادیشت با سیستان دارد و احتمالاً تدوین نهایی یشت در سیستان بوده است. پورداود این یشت را به زبان فارسی ترجمه کرده است (تهران، ۱۳۴۷).