زنگنه
زَنگَنه
از ایلات بزرگ کُرد و لک در کرمانشاه، متشکل از طوایف زنگنۀ چهری، زنگنۀ حاجی، زنگنۀ شمشیرچوبی، زوله، عثمانوند، کندوله و نامیوند. برخی محققان محلی طوایف احمدوند، بالوَند، بختیاروند، خالوَند و کاکاوند را نیز از طوایف زنگنه دانسته‌اند. گروه‌هایی از این مردم در قرون گذشته به مناطقی از بختیاری، فارس، خراسان و کهگیلویه مهاجرت کرده‌اند. به نوشتۀ مؤلف مجمل‌التواریخ، جمعیت دو ایل بزرگ زنگنه و کلهر متجاوز از ۸۰هزار خانوار بوده است. پس از تشکیل دولت صفویه، امرای شیعی‌مذهب زنگنه به آن دولت پیوستند. علی‌بیگ زنگنه میرآخور شاه‌صفی بود و پسرش شیخ‌علی‌خان زنگنه، به‌مدت ۲۲ سال وزیر شاه‌سلیمان صفوی بود. پس از قتل نادرشاه افشار، حسین‌بیگ زنگنۀ حاجی و پس از او امام‌قلی‌خان زنگنه هریک به‌ترتیب مدتی بخشی از ولایت کرمانشاه را در تصرف خود داشتند. الله‌قلی‌خان زنگنه، از اواخر دورۀ کریم‌خان زند حاکم کرمانشاه بود. محمدخان امیرنظام زنگنه، از اعقاب شیخ‌علی‌خان، سال‌ها فرماندۀ سپاه و پیشکار آذربایجان بود. محمدرضاخان ظهیر‌الملک زنگنه در عهد ناصرالدین‌شاه و مظفرالدین‌شاه قاجار سرکردۀ طایفه و فوج نظامی زنگنه بود.