سنت وینسنت و گرنادین
| سنت وینسنت و گرنادین | |
|---|---|
| نام فارسی | سَنت وینْسِنت و گِرِنادین |
| نام لاتین | St Vincent and the Grenadines |
| نظام سیاسی | نظام سلطنتی مشروطه |
| جمعیت | ۱۰۹هزار نفر |
| موقعیت | انتهای شرقی دریای کارائیب |
| پایتخت | کینگزتاون |
| تراکم نسبی (نفر در کیلومتر مربع) | ۲۸۰ |
| رشد سالانه (درصد) | ۲.۴- |
| شهرهای اصلی | کینگزتاون، مِسپوتامیا، اورنج هیل و والیبو |
| زبان | انگلیسی |
| دین | مسیحیت |
| مساحت (کیلومتر مربع) | ۳۸۹ |
سَنت وینْسِنت و گِرِنادین (St Vincent and the Grenadines)
موقعیت. کشورـ‌جزیرۀ سلطنتی سنت وینست و گرنادین بخشی از جزایر ویندوارد[۱] در آنتیل‌های کوچک[۲] است و در انتهای شرقی دریای کارائیب قرار دارد. این کشور ۳۸۹ کیلومتر مربع مساحت دارد و پایتخت آن شهر کینگزتاون[۳] است.
سیمای طبیعی. این کشور از یک جزیرۀ اصلی و نسبتاً بزرگ با نام سنت وینسنت و بخش شمالی جزایر کوچک گرنادین تشکیل شده است. جزیرۀ سنت وینسنت که در جنوب کشور سنت لوشا (سنت‌لوسیا) و در غرب جزیرۀ باربادوس واقع است، ۲۹ کیلومتر درازا و ۱۸ کیلومتر پهنا دارد و مساحت آن به ۳۴۴ کیلومتر مربع می‌رسد. جزیرۀ مزبور دارای منشأ آتشفشانی است و کوه‌ها و دره‌های بسیاری دارد که از جنگل‌های انبوه پوشیده‌اند. بلندترین نقطۀ آن، آتشفشان سوفریر[۴]، ۱,۲۳۴ متر ارتفاع دارد. کوه مزبور آتشفشان فعّالی است که ویرانگری‌ها و آتش‌سوزی‌های آن در فوران سال‌های ۱۸۹۱، ۱۹۰۲، و ۱۹۷۹ در تاریخ ثبت شده است. شهر کینگز تاون، پایتخت کشور، در کرانۀ جنوبی آن واقع است و دیگر شهرهای مهم آن عبارت‌اند از مِسپوتامیا[۵]، اورنج هیل[۶]، و والیبو[۷]. جزایر گرنادین که از حدود ۶۰۰ جزیرۀ کوچک تشکیل یافته است، در انتهای شرقی دریای کارائیب، بین جزیرۀ گرنادا[۸] در جنوب و جزیرۀ سنت وینسنت در شمال جا دارند. این جزایر به دو گروه شمالی و جنوبی تقسیم می‌شوند. جزایر شمالی که مساحت آن‌ها مجموعاً به ۴۵ کیلومتر مربع می‌رسد، با جزیرۀ سنت وینسنت، کشور سنت وینسنت و گرنادین را تشکیل می‌دهند. جزایر بکوئا[۹]، یونیون[۱۰]، و ماستیک[۱۱] از مهم‌ترین جزایر گروه مزبور محسوب می‌شوند و شهر پورت الیزابت[۱۲]، در جزیرۀ بکوئا، مهم‌ترین شهر آن است. اقلیم این کشور بسیار گرم و مرطوب و مقدار بارندگی فصلی سالانۀ آن بین ۳,۷۵۰ میلی‌متر در کوهستان و ۱,۵۰۰ میلی‌متر در سواحل متغیر است. جریان‌های اقیانوسی به اعتدال نسبی هوا کمک می‌کنند و وقوع احتمالی توفندهای وحشتناک و ویرانگر آن را در معرض تهدید قرار می‌دهد.
اقتصاد. کشاورزی نقش اصلی و مهمی در اقتصاد کشور سنت وینسنت و گرنادین دارد. موز محصول عمدۀ صادراتی آن را تشکیل می‌دهد و گیاهان دارویی و آرد و کاغذِ رایانه از دیگر اقلام صادراتی این کشور است. توفندهای وحشتناک سال‌های اخیر کشاورزی این سرزمین را نابود و صنعت گردشگری را، که از منابع مهم درآمد کشور مزبور بود، مختل کرده است.
حکومت و سیاست. کشور سنت وینسنت و گرنادین دارای نظام سلطنتی مشروطه است. ملکه الیزابت دوم، پادشاه انگلستان، به‌صورت تشریفاتی در رأس امور قرار دارد و نمایندۀ او با سِمَت فرماندار کل از میان اهالی بومی این سرزمین انتخاب و منصوب می‌شود و ادارۀ کشور را برعهده دارد. مجلس قانون‌گذاری سرزمین مزبور از ۲۱ نماینده تشکیل می‌شود که هر پنج سال یک‌بار انتخاب می‌شوند. پانزده تن از نمایندگان مذکور را مردم برمی‌گزینند و شش تن دیگر را که عنوان سناتوری دارند، فرماندار کل با توصیه و مشورت نخست‌وزیر به این سمت منصوب می‌کند. رهبر حزب حائز اکثریت در مجلس، نخست‌وزیری و مسئولیت اجرایی کشور را برعهده دارد.
مردم و تاریخ. جمعیت کشور سنت وینسنت و گرنادین ۱۰۹هزار نفر است (۲۰۱۰) و تراکم نسبی آن به ۲۸۰ نفر در کیلومتر مربع می‌رسد. روند افزایش جمعیت این کشور ۲.۴- درصد است و ۷۵ درصد از این تعداد روستانشین‌اند و ۸۲ درصد از آنان را سیاهان افریقایی‌تبار تشکیل می‌دهند. ۹۶.۵ درصد از مردم آن پیرو آیین مسیح‌اند و زبان رسمی آنان انگلیسی است. آراواک‌ها و کاریب‌ها نخستین بومیان ساکن این جزایر بوده‌اند. کریستف کلمب روز ۲۲ ژانویۀ ۱۴۹۸م به جزیرۀ سنت وینسنت وارد شد و با استقبال سرد و ناخوشایند کاریب‌ها روبهرو شد. انگلیسی‌ها در ۱۶۲۷ در بخش‌هایی از این جزیره ساکن شدند و فرانسوی‌ها نیز بخش‌های دیگری از آن را تصرف کردند. ورود بیگانگان اروپایی به جزایر مزبور با مقاومت و مبارزۀ خونین کاریب‌ها روبهرو شد و این وضع تا قرن ۱۸ ادامه یافت. این سرزمین مدتی در تصرف فرانسه بود و در ۱۷۸۳ به تصرف کامل انگلستان درآمد و بردگان افریقایی در کشتزارهای آن به کار گمارده شدند. این کشور در ۱۹۵۸ به فدراسیون هند غربی پیوست، در ۱۹۶۹ به خودگردانی داخلی نایل آمد، و در ۲۷ اکتبر ۱۹۷۹ به استقلال کامل دست یافت.