سوردلو (ح ۱۲۰۰ـ پیش از ۱۲۶۹م)
سوردِلّو (ح ۱۲۰۰ـ پیش از ۱۲۶۹م)(Sordello)
مشهورترین تروبادور[۱] پرووانسی[۲] ایتالیایی‌تبار. مرثیه‌اش در مرگ حامی خود، بلاکاتس (بلاکاس)[۳]، یکی از شاهکارهای شعر پرووانسال است، که در آن از همۀ شاهزادگان مسیحی دعوت می‌کند در ضیافت خاک‌سپاری از قلب قهرمان تکه‌ای بخورند تا از فضایلش بهره‌مند شوند. سوردلّو در کسوت تروبادوری در سراسر اسپانیا و جنوب فرانسه به سفر پرداخت، و سپس در ۱۲۳۷م در دربار ریموند برِنْگارِ چهارم پرووانس[۴] سکونت گزید و در ۱۲۶۵م به ایتالیا بازگشت. سوردلّو ۱۳۲۵ مصراع شعر تعلیمی و ۴۲ قطعه غنایی سرود، که بیشتر ترانه‌های عاشقانه و اشعار طنزآمیزند. مظهر غرور وطن‌دوستی در برزخ[۵] (بخش دوم کمدی الهی) دانته[۶] است و نیز موضوع شعری از رابرت براونینگ[۷].