شدر، هانس (۱۸۹۶ـ۱۹۵۷)
شِدِر، هانْس (۱۸۹۶ـ۱۹۵۷)(Schaeder, Hans)
خاور‌شناس آلمانی. در دانشگاه‌های کیل و برسلاو درس خواند. زبان‌های عبری و عربی و فارسی را آموخت. با نوشتن دو رساله به نام حسن بصری پیشوای تابعین و رهبر زاهدین (۱۹۱۹) و پژوهش‌هایی دربارۀ حافظ (۱۹۲۲)، دانشنامۀ دکتری گرفت. استاد دانشگاه‌های برسلاو (۱۹۲۲ـ۱۹۲۶)، کونیکسبرگ (۱۹۲۶ـ۱۹۳۰)، برلین (۱۹۳۱ـ۱۹۴۴) و گوتینگن (۱۹۴۶ـ۱۹۵۷) بود و در زبان‌های سامی و زبان فارسی، و نیز در تاریخ ادیان، ازجمله ادیان ایرانی و اسلام استادی داشت. از آثارش: آلمان و شرق (۱۹۴۴)؛ عزرای کاتب (توبینگن، ۱۹۳۰)؛ کتاب ایران (۱۹۳۴)؛ اختلاط دین‌های قدیم ایران و یونان (لایپزیگ، ۱۹۲۶)؛ تحقیقات ایرانی (۱۹۳۰)؛ بررسی‌های شرقی (۱۹۳۵)؛ نظریۀ اسلامی دربارۀ انسان کامل (۱۹۲۵)؛ دولت جهانی ایران (۱۹۴۰ـ۱۹۴۱. ترجمۀ فارسی: تهران، ۱۹۵۵)؛ ترجمۀ روحانی شرقی گوته (۱۹۳۸).