شراب (عرفان)
شراب (عرفان)
اصطلاحی عرفانی با معنی‌ای استعاری و در آثار عرفانیِ فارسی کنایه از عشق. چه همان‌گونه که شراب، سستی را می‌زداید، جان را برافروخته می‌سازد و خرد را زایل می‌کند، عشق نیز سالک را گرمرو و بی‌محابا، به طلب مقصود وامی‌دارد. از همین‌رو، اینان سخن از شراب خام و شراب پخته و شراب‌خانه و جز آن داشته‌اند. چه عشقِ مریدان را شراب خام، و عشقِ سالکان و عارفان را شراب پخته، و گاهِ عشق‌بازیِ حضرت حق با صفات علیایش را شراب‌خانه نامیده‌اند. این اصطلاح به‌ویژه در متونِ منظوم عرفانی بسیار به‌کار رفته است.