شرح صدر

(در لغت به معنی گشادگی سینه) در اصطلاح عرفان، کنایه از تحمل بسیار و خویشتن‌داری در مصائب و مشقات سلوک و پذیرش تجلیات گوناگون. شرح صدر اگرچه از منازل رسمی سالکان نیست، اما از مُعدّاتِ سلوک و عوامل تقویت و تسریع سیر در بدو امر و آمادگی برای پذیرش مواهب و عطایای بعدی، که الزاماً از نوع بسط و فرح نیستند، محسوب می‌شود. از این رو، سالکان همواره در هر مرحله، طالب شرح صدر متناسب با همان مرحله بوده‌اند.