شنل
شِنِل
تن‌پوشی که روی همۀ جامه‌ها بر دوش افکنند. کندیز/کندیس نوعی ردا یا شنل در دورۀ مادها بود که آن را بر دوش می‌افکندند. هخامنشیان روی کندیس‌های خود نیم‌تنۀ شنل‌مانندی داشتند که دست‌ها را تا مچ می‌پوشاند. شنل پارت‌ها شبیه شنل مادها، اما گشادتر بود و با دگمه‌ای در وسط یا روی یکی از شانه‌ها بسته می‌شد. شنل در دورۀ ساسانیان نشانۀ اشرافیت و پادشاهی و در زنانشان معرّف پایگاه اجتماعی آنان بود. شنل در دورۀ طاهریان و صفاریان تا زانو می‌رسید و بیشتر از برنس بلندِ شنل‌مانند استفاده می‌کردند. عبا و ردا ازجمله تن‌پوش‌هایی بود که در برخی دوره‌های تاریخی، مانند صفویه و قاجار، همچون شنل به دوش نیز انداخته می‌شد. شنل، به شکل امروزی آن، در اواخر دورۀ قاجار رواج یافت و اغلب پادشاهان قاجار، زنان دیوان‌سالاران و بازرگانان و نیز رضاشاه پهلوی از آن استفاده می‌کردند. امروزه پوشیدن آن در میان مردان از رواج افتاده است اما زنان از آن استفاده می‌کنند.