صلح کل

صلح کلّ

از اصطلاحات عارفان و صوفیان. از همان نخستین دوره‌هایِ پیدایش معارف صوفیانه، عارفان و صوفیان، با توجّه به این‌که تمامی عالم را تجلّی‌گاه حضرت حق می‌دانسته‌اند، و روی هر عابدی را در واقع به‌سوی او می‌دیدند، در عین آن‌که عبادت معبود‌های غیر حقیقی را مانع کمال می‌دانستند، امّا به هر حال تمامیِ مذاهب را روبه حق و بهره‌مند از حقیقت و غیر قابل انکار برمی‌شمردند. از این‌رو مذهبِ خود را مذهب صلح کلّ می‌خواندند. در صحت و سقم این اندیشه، میان اینان و ناقدانشان سخن‌هاست.