صولی، ابراهیم بن عباس (۱۷۶ـ۲۴۳ق)

منشی و شاعر تُرک‌تبار عرب عهد عباسیان. بیشتر عمر خود را در بین‌النهرین سپری کرد و از عهد مأمون تا زمان متوکل عباسی عهده‌دار مناصب گوناگون دیوانی بود. با بزرگانی چون ابن ابی دُئادَ معتزلی و دِعبِل شاعر دوستی داشت. صولی شاعری نوآور و بسیار معتبر بود. دیوان او را نوه‌اش، ابوبکر صولی مدون کرد، که شامل ۱۸۲ شعر در ثنای خلفا و فضل بن سهل، عشق، شراب و مُعاتبات است.