عبدالکریم منشی
عَبدُالکَریم مُنْشی (قرن ۱۲ق)
(یا: محمد عبدالکریم علوی) از مورخان و مترجمان فارسی‌زبان مشهور شبه‌قاره. فرزند خواجه عاقبت محمود بود و در زمان اقامت نادر شاه در دهلی به خدمت وی درآمد. در ۱۱۵۲ق، همراه سپاه نادر از دهلی حرکت کرد و در ۱۱۵۴ق به قزوین، رسید. بعد از اقامت کوتاهی در ایران و انجام فریضۀ حج به کلکته رفت و در ۱۱۵۶ق به شاه جهان آباد بازگشت. وی تا ۱۱۹۳ق زنده بود. نثر او به‌‌خصوص در تاریخ‌نگاری ساده و سلیس و مفید و مستند بود. از تألیفات او به فارسی محاربۀ کابل و قندهار، در جنگ‌های افغان‌ها، و از ترجمه‌هایش به فارسی تاریخ‌الخلفا، تاریخ مصر (از سیوطی) را می‌توان نام برد. عبدالکریم منشی همچنین کتاب‌هایی درموضوع نجوم و جغرافیا از زبان انگلیسی به فارسی و اردو ترجمه کرد و خلاصه‌ای نیز از وَفَیات الاَعیان ابن خلّکان فراهم آورد.